పాలపుంత

“నందూ! మనం చూద్దామనుకున్న జాగర్స్‌ పార్క్‌ జీటీవిలో వస్తోంది చూడు.”
“అవునా? నువ్వేం చేస్తున్నావిపుడు?”
“నీతో మాట్లాడుతున్నా”
“అబ్బో! జోకా?”
“పో… పోవోయ్‌ ఇంటి కెళ్లి సినిమా చూడు.”
“ఏ ఇంటికి?”
“ఏదో నీ ఇంట్లో చూడు ఫోన్‌ పెట్టేస్తున్నా”
“నీ ఇంటికే వస్తున్నా… కాచుకో”
“నిజంగా”
“అబద్దంగా”
“చచ్చేపనుందని నిన్న ఊదరగొట్టావ్‌”
“నీ దగ్గరకొచ్చా బతుకుదామని”
“రా మరి”
“తలుపు తియ్యిమరి” కాలింగ్‌ బెల్‌ మోగింది.
డోర్‌ తీస్తుంటే అతనికంటే ముందర పొగడపూల పరిమళం లోపలకొచ్చి గదినీ, ఆమెనీ కూడా చుట్టేసింది.
“దోసిలి పట్టు”
దోసిలి నిండా పొగడపూలు పోశాడు.
“ఇన్ని పూలు ఎక్కడివి నందూ”
“చెట్లవి”
“పొగడపూలు చెట్లకి పూస్తాయా? హృదయానికి అనుకున్నా”
“లుంబినీలో దొంగతనం చేశా”
దోసిలి అలాగే వుంచి చేతులు చాపింది.
ఆరడుగుల మనిషి అందంగా వొంగి ఆమె దోసిట్లో ముఖాన్నాన్చాడు. ఆ ఆనందాన్ని తట్టుకోలేనట్టేగా కొన్ని పూలు కిందకి జారిపోయాయి.
మెల్లగా ఆమె చుట్టూ చేతులేసి
“ఐలవ్‌ యూ మధూ”
“నా కోసం ఈ పూలన్నీ ఏరుకొచ్చావా?”
“నీ కోసం కాదు”
“మరి?”
“నా కోసమే”
“అదేంటి?”
“నీ దోసిట్లో పోసినప్పుడు నీ ముఖంలోని సంతోషాన్ని చూడ్డం కోసం.”
“అంత ప్రేమా?”
“ఇంత ప్రేమ” అంటూ గట్టిగా ఆమెను హత్తుకున్నాడు.
ఆ ఊపులో పూలన్నీ నేలమీద రాలి పోయాయి.
“అన్నీ కిందపడిపోయాయి ఫో…”
“మనం కూడా కింద పడితే సరిపోతుంది కదా?”
ఫక్కున నవ్వింది మధుర. ఆమె నవ్వులోని కాంతి అతని ముఖం మీద ప్రతిఫలించింది. బుద్ది మంతుడిలా పూలన్నీ ఏరి టేబుల్‌ మీద పోసాడు.
“మన పరిచయమై ఆరు నెలలా? అరవై సంవత్సరాలా మధూ”
“ఓయ్‌! నాకు నిండా మూడు పదుల్లేవు”
“అయినా టీనేజ్‌ అమ్మాయిలా ఇంత అందంగా ఎలా వున్నావ్‌?”
“వయసుకి, అందానికి సంబంధమేమిటి?” నవ్వింది.
“ఇంత అందంగా హాయిగా ఎలా నవ్వగలవ్‌ నువ్వు?”
“నవ్వడానికి హద్దులున్నాయా నందూ?”
“హద్దుల్లేవుగానీ ఆంక్షలున్నాయిగా”
“ఇక ఏ ఆంక్షలకీ లొంగేదాన్ని కాదు.”
“నాకు తెలుసుగానీ నీకింత లైవ్లీనెస్‌ ఎలా అబ్బింది?”
“జీవితం నేర్పింది”
“ఈ జీవితమా? గత జీవితమా?”
“గత జీవితంలో నుండి నేర్చుకున్న గుణపాఠమే ఈ కొత్త జీవితం”.
“నిన్నెప్పుడూ దిగులుగా, దు:ఖంగా చూడలేదు నేను.”
“నేను దు:ఖసాగరాల్ని, చీకటి అమావాస్యల్ని దాటి వచ్చేసాను. ఇప్పుడంతా పున్నములే, వెన్నెల స్నానాలే”
“నువ్వు మాట్లాడుతుంటే హాయిగా, రిలాక్సింగ్‌గా వుంటుంది.”
“నన్ను పొగడ్డమే పనిగా పెట్టుకున్నావా? ఈ రోజు? సినిమా చూడ్డానికి వచ్చి ఈ పనిలో పడ్డావేంటి నందూ”
“ఇది పొగడ్త కాదు నీ సామీప్యత నాకు కలిగిస్తున్న పారవశ్యం. నువ్వు అడుగుపెట్టినంత మేరా నా జీవితం సంతరించుకున్న పచ్చదనం. సినిమా చూసే మూడ్‌పోయింది గానీ నీ నవల ఎంత వరకు వచ్చింది?”
“ఇవాళ ఏమి రాయలేదు. నువ్వు కవిత్వం చెప్తున్నావే?”
“కవిత్వమా? నేనే…నా ముఖం లే. నువ్వెందుకు రాయలేదు?”
“ఆఫీసులో కొంచెం బిజీ. ఇంటికొచ్చేసరికి బాగా అలిసిపోతున్నా.”
“వంట్లో బాగానే వుంది కదా!”
“బాగానే వుంది. డోన్ట్‌ వర్రీ అలసట. అంతే”
“ఇలా అయితే ఎప్పటికి పూర్తవుతుంది?”
“ఏమో! తెలియదు.”
“అదేంటి?టార్గెట్‌ లేదా?”
“సృజనాత్మకతకి టార్గెట్లుండవు బాబూ! ఇదేమైనా ఆఫీసు ప్రాజక్టునుకున్నావా? ఏదో ఒకటి రాసేయడం నాకిష్టం లేదు.”
“నాకేం తెలుసు చెప్పు”.నేనేమైనా రైటర్‌నా?”
“టైమ్‌ చాలడం లేదు. టైమ్‌ దొరికినప్పుడు మూడ్‌ వుండడం లేదు.”
“సరే తల్లీ! నీ నవల , నీ ఇష్టం. తిండానికైమేనా వుందా?”
“ఆకలిగా వుందా? ఇంకా ఏమీ వండలేదు”.
“వండుకుందాం పద”.
“ఫ్రిజ్‌లో కూరలున్నాయి. అన్నం పెడితే చాలు.”
“అయితే నేను కుక్కర్‌ పెడతాను. నువ్వు కూరలు తీసి ఓవెన్‌లో వేడి చేసేయ్‌”.
“సరే! అన్నం అయ్యే లోపల స్నానం చేద్దామా?”
“సరిగంగ స్నానాలా?”
“లేదు జలపాత స్నానాలు”
“జీవితంలో ఇంత సంతోషముంటుందని నిన్ను కలిసాకే నాకు తెలిసింది మధూ.”
“సంతోషం ఎప్పుడూ మన చుట్టూనే వుంటుంది. దాన్ని గుర్తించడంలోనే వుంది మన తెలివంతా.”
“నిజమే! జలపాత స్నానాలకి జలపాతాల దగ్గరికే వెళ్లనక్కర్లేదు. ఫోర్స్‌గా వస్తున్న ఈ షవర్‌ చాలదా?”
“ఆ ధ్రిల్‌ వేరులే.”
“థ్రిల్‌ వేరేగానీ ఈ దగ్గర తనం అక్కడ కుదరదుగా! తలకోన జలపాతాలు అద్బుతంగా వుంటాయట. వీకెండ్‌కి వెళదామా? మధూ.”
“నీతో రావడానికి ఎక్కడికైనా, ఎప్పుడైనా నేను రెడీ నందూ”.
“ఎక్కడికైనా వస్తావా?”
“ఆహా! ఎక్కడికైనా సరే. ఆకాశం అంచుల దాకా రమ్మన్నా వస్తాను”.
“నా మీద అంత నమ్మకమా?”
“నా మీద నాకు నమ్మకం.”
“నా మీద ప్రేమేనా?”
“మన బంధం మీద నమ్మకం. ప్రేమ.”
“ఈ బంధాన్ని ఏమంటారు?”
“నాకూ తెలియదు. లివింగ్‌ టు గెదర్‌ హేపీలీ.”
“నీకు భవిష్యత్తు గురించి భయం లేదా?”
“ఎవరి భవిష్యత్తు?”
“మనదే”
“ఇప్పుడేమైంది మన భవిష్యత్తుకి?”
“ముందు ముందు ఏం జరుగుతుందో…”
“నాకలాంటి భయాలేం లేవు నందూ. దేన్నయినా ఎదుర్కొవడానకి నేనెప్పుడూ సిద్దమే.”
“ఈ చిన్ని గుండెలో అంత నిబ్బరం ఎక్కడ వుంది? ఎలా వచ్చింది నీకు? గుండె మీద ముద్దు పెట్టాడు.
“జీవితమే నేర్పింది..” తడిగా వున్న అతని పెదాల మీద మధురంగా తన పెదాలాన్చింది. స్నానాలు ముగించి బయటకొచ్చారు.
“అన్నం అయ్యింది తిందామా?”
“నీకు బాగా ఆకలవుతున్నట్లుంది. సారీ. ఆలస్యమైంది.”
“ఏం ఫర్వాలేదులే మధూ. బయట వాతావరణం మారినట్లుందే.”
“అవును. వాన వచ్చేట్టుగా వుంది.”
ఆకాశం నిండా నల్లమబ్బులు . ఉరుములు, మెరుపులు. బాల్కానీలో నిలబడ్డారు. వర్షం మొదలైంది. ఎండాకాలపు వానకి తడిసి మట్టి కమ్మటి వాసనేస్తోంది.
“వానలో తడుద్దామా?” మధుర.
“జలుబు, జ్వరం లాంటి ఏమీ రావుగా”.
“వస్తే రానీ. నాలుగు రోజులు తుమ్మితే నష్టమేమీ లేదు లేవోయ్‌! వానలో తడుస్తూ ఐస్‌క్రీమ్‌ తినడం భలే బావుంటుంది.”
“యూ ఆర్‌ సో డిఫరెంట్‌.”
“ఎలా?”
“వర్షంలో తడవడమే భయం. మళ్లీ చల్లగా ఐస్‌క్రీమ్‌ తినడం.”
“నీకు ఇన్ని భయాలున్నాయా నందూ” అల్లరిగా నవ్వింది. “నాకేం భయాలు లేవు. పద వెళదాం.”
“నీకు రోషమొచ్చినప్పుడు భలే ముద్దొస్తావ్‌ నందూ” అంటూ ముద్దు పెట్టింది. నవ్వేసాడు.” పద వెళదాం మరి.”
ఫ్లాట్‌కి తాళం వేసి లిఫ్ట్‌లో కిందికి దిగారు.
“వాన బాగానే పడుతోంది మధూ.”
“అందుకేగా బయటకి వచ్చాం.”
“బైక్‌ మీద వెళదామా? కారులోనా?
“కారులోనే వెళదాం. మధ్యలో ఆపి నడుద్దాం.”
“ఒకే డన్‌. నువ్వు నడుపుతావా? నేను నడపనా.
“నువ్వే నడుపు. నేను వానని ఎంజాయ్‌ చేస్తాను.
టేప్‌ రికార్డర్‌ ఆన్‌ చేసింది. జగ్‌జీత్‌సింగ్‌ గజల్స్‌. జోరున కురుస్త్తున్న వర్షం మంద్రంగా, మధురంగా విన్పిస్తున్న జగ్‌జీత్‌సింగ్‌ గళం. కొంత దూరం వెళ్లాక…
“ఇక్కడ ఆపు నందూ! కొంచెం సేపు నడుద్దాం…”
ఆ వానలో మధుర చేతిలో చెయ్యేసి నడవడం చాలా థ్రిల్లింగ్‌గా అన్పించింది నందూకి.
“తడిసిపోయేవేవీ జేబులో లేవుగా నందూ! నేనయితే ఏమి తేలేదు.”
“ఏమి లేవులే. పర్స్‌ కారులోనే పడేసాగా.”
ధారలుగా కురుస్తున్న వాన. ఇద్దరు మొత్తం తడిసి పోయారు.
“మనం పెళ్లి చేసుకుందాం మధూ”
“ఇప్పుడు బాలేదా? మీ వాళ్లు మన పెళ్లికి ఒప్పుకుంటారా?”
“ఒప్పుకోరు”
“మన మధ్య వయసు తేడా! అండ్‌ యూ ఆల్‌ సో లాష్ట్‌ యువర్‌ హజ్బెండ్‌”
“సో వాట్‌? మగవాళ్లే ఎందుకు పెద్ద వాళ్ళయ్యుండాలి? చిమ్మ చీకటిలాంటి నా మొదటి పెళ్లి..నా భర్త మరణం.. ఇందులో నా తప్పేముంది?”
“నేనెప్పుడూ అలా ఆలోచించలేదు మధూ. నీ బలమైన వ్యక్తిత్వం, నీ ప్రేమ, చైతన్యం ముందు అవన్నీ ఎందుకూ కొరగావు.”
“నేను నా గత జీవితంలోని అంధకారంలోంచి బయటపడి వెన్నెల దారుల వెంట నడవాలనుకుంటున్నాను. నందూ! నీ స్నేహం, నీ ఆత్మీయత చాలా అపురూపం నాకు. ఈ చిన్న జీవితంలో అప్పుడే ముఫ్పై యేళ్లు గడిచిపోయాయి. మిగిలిన జీవితాన్నయినా నా కిష్టమైనట్టు మలుచుకోవాలని ఆశ. నీ స్నేహ సాహచర్యంలో దాన్ని సాధించగలననే నమ్మకముంది నాకు…” అతని చేయిని మృదువుగా నొక్కింది.
“మధూ! నీ సామీప్యత, స్నేహం నాకెప్పుడూ కావాలి. పెళ్లయితే నేను మారిపోతానని, మామూలు మొగుడు అవతారమెత్తుతానని నీ అనుమానం కదూ!”
“అలా అని నేన్నానా? అయినా అలాంటి సందర్భం వస్తే ఏం చేయాలో నాకు బాగా తెలుసు లేవోయ్‌! సహజీవనంలో స్నేహం కరువైతే నా దృష్టిలో అది వేస్ట్‌ట” కళ్లు మిరుమిట్లు గొల్పుతూ ఒక మెరుపు తీగ ఆకాశంలో పరుగులు తీసింది. ఆ వెంటనే ఫెళ ఫెళర్భాటాలతో ఉరుము ఉరిమింది.”
“మధూ నేనెప్పుడూ ఇలాంటి వర్షంలో తడవ లేదు. మా అమ్మ నన్ను వర్షంలో తడవనిచ్చేది కాదు. వానలో తడుస్తూ నడవడం ఇంత అద్భుతంగా వుంటుందని నాకు తెలియదు.”
“జీవితంలోని చిన్న చిన్న ఆనందాలకి, సంతోషాలని మనం ఇలాగా కోల్పోతుంటాం. ఎవరో ఒకరు అడ్డుపడుతుంటారు.”
“నాకు జలుబు చేసి జ్వరమొస్తుందని అమ్మ భయం”.
“ఒక్కోసారి ఏమి కాకపోవచ్చు కూడా. ఏదో అవుతుందనే భయం. మనల్ని పీడిస్తూ ఎన్నింటినో దూరం చేస్తుంది.”
“వెనక్కి వెళదామా? వాన ఇంకా ఎక్కువ అవుతోంది.”
“ఇప్పుడు వాన ఎక్కువైనా తక్కువైనా మనకి నష్టమేమిటి? మొత్తం తడిసిపోయాం కదా?”
“అవుననుకో. అయినా బాగా రాత్రయింది వెళదాం పద.”
“సరే! నాకేమైనా అవుతుందని నీకు భయం మొదలైంది కదూ! ఏమి కాదులే. అయినా ఎలాగూ రేపు డాక్టర్‌ దగ్గరికి వెళ్లాలిలే” వెనక్కి తిరిగి కారు వైపు నడక సాగించారు. ఇద్దరి మధ్య కొంచెం సేపు నిశ్శబ్దం అల్లుకుంది.
“ఏమాలోచిస్తున్నావ్‌ నందూ! సడన్‌గా కామ్‌గా అయిపోయావేమిటి?”
“ఎందుకో మన మొదటి పరిచయం గుర్తొచ్చింది.”
“ఇంత సంతోషకరమైన వేళ అదెందుకు గుర్తు కొచ్చింది? డాక్టర్‌ దగ్గరికి వెళదామన్నాననా?”
“ఈ సంతోషం శాశ్వతమైతే ఎంత బావుంటుంది మధూ?”
“ఏది శాశ్వతం చెప్పు నందూ! ఈ క్షణంలో ఈ పిడుగులు మన మీద పడొచ్చు. ఏమైనా జరగొచ్చు.”
“నువ్వు చాలా ఫిలసాఫికల్‌గా మాట్లాడగలవు. నీకు రేపటి గురించి భయమేమీ లేదు.”
“భయం లేదని ఎలా అనుకుంటావ్‌? కానీ భయపడి ఏం చేయగలం? మిగిలినకాలానైన్నా సంతోషంగా గడపొచ్చు కదా!”

“పాజిటివ్స్‌ నెట్‌ వర్క్‌ మీటింగ్‌లో నీ మాటలు విని నేను చాలా ప్రభావితమయ్యాను. అప్పటి వరకూ నాకు బతుకంతా నిరాశే. ఆత్మహత్య చేసుకోవాలని ఎన్నోసార్లు అనుకున్నాను. బైక్‌ యాక్సిడెంట్‌ అయినప్పుడు నాకు రక్తం ఎక్కించిన డాక్లర్లని రోజూ శపించేవాడిని. పిచ్చిగా ఏడిచేవాడిని. నీ పరిచయం నాలో తిరిగి జీవితేచ్చను రగిలించింది. మధూ!”.
ఆమె గుప్పిట్లో అతని చెయ్యి వణికింది. కళ్లలోకి ఉబికొచ్చిన కన్నీళ్లు వానధారలో కలిసిపోయాయి.
“నేనూ చాలా ఏడ్చాను నందూ! విలువైన కన్నీళ్లని చాలానే ఒలకబోసుకున్నాను. నా మొగుడు ఆస్తిగా నాకు హెచ్‌ఐవిని పంచి చనిపోయాడు. నా బిడ్డ కూడా పాజిటివ్‌గా పుట్టి చనిపోయింది. బతుకు నిండా చీకటి. కానీ నేను కూడదీసుకున్నాను. మిగిలిన జీవితాన్నైనా సంతోషంగా గడపాలనుకున్నాను. మనలాంటి వాళ్ల గురించి ఎన్నో పుస్తకాలు చదివాను. కొండంత ధైర్యమొచ్చింది. నీ పరిచయం, నీ స్నేహం నాలో అన్ని దిగుళ్లని దూరం చేసాయి నందూ!”
వర్షం కొంచెం తగ్గుముఖం పట్టింది. కారులో కూర్చున్నాక-
“ఐస్‌క్రీమ్‌ ఏది?”
“కొందాం. మరీ చిన్నపిల్లలా మారాం చేస్తావే.”
“నీ దగ్గర లేకపోతే ఇంకెవరి దగ్గర గారం చెయ్యగలను చెప్పు?”
ఐస్‌క్రీమ్‌ పార్లర్‌ దగ్గర ఆపి రెండు కోన్స్‌ కొనుక్కొచ్చాడు.
“మధూ! రేపు డాక్టర్‌ దగ్గరికి నేనూ వస్తాను. మనం వచ్చే వారం తలకోన వెళుతున్నాంగా.”
“వెళదాం. నీతో ఎక్కడికైనా వస్తానని చెప్పాగా.”
“అలాగే తిరుపతికి వెళదామా?”
“ఎందుకూ?”
“పెళ్లి చేసుకుందాం?”
ఫక్కున నవ్వింది మధుర.
“ఎందుకు నవ్వుతావ్‌?”
“మనకెవడయ్యా తిరుపతిలో పెళ్ళి చేసేది? ఇద్దరు హెచ్‌ఐవి పాజిటివ్‌లు. చిన్న పెళ్లికొడుకు, పెద్ద పెళ్లికూతురు. పైగా భర్త పోయిన దానికి అక్కడ పెళ్లి చేస్తారని నీకు అంత నమ్మకమా నందూ?”
“ఏం? ఎందుకు చెయ్యరు?” ఉక్రోషం ముంచుకొచ్చింది.
“నా పిచ్చి నందూ! నువ్వెంత అమాయకుడివి. అయినా మనం పెళ్లి చేసుకు తీరాలి అని ఎందుకు పట్టుపడుతున్నావ్‌?”
“కారణాలు నేను చెప్పలేను మధూ! నువ్వు దూరం అయితే నేను భరించలేను.”
“నేనెందుకు దూరమవుతాను? ఇద్దరం ఒకే పడవలో కదా! ప్రయాణిస్తున్నాం. పెళ్లి చేసుకోకపోవడం అనేది నా దృస్టిలో అంత ముఖ్యమైనది కాదు. ఇద్దరి మధ్య స్నేహం, ప్రేమ, ఆత్మీయత బతికి వుంటే చాలు. మనం బతికున్నంత కాలం హాయిగా వుంటాం. మనకి ఆ బలం చాలదూ?”
“నిజమే అనుకో. నీ ప్రేమే కదా నన్ను బతికిస్తోంది. నీ సాన్నిహిత్యం దూరమైతే నాకు ఇంకేం మిగలదు.”
“నందూ! మన సహజీవనాన్ని సంతోషమనే పునాది మీద పునర్మించుకుందాం. నేను నిన్ను దూరం చేసుకోలేను. మనం మనలాంటి వాళ్లకి ఆదర్శమవుదాం. వాళ్లకి ధైర్యాన్నివ్వడం కోసం పని చేద్దాం. సరేనా!” నందూ చేతిని తన చేతిలోకి తీసుకుని సున్నితంగా నొక్కింది. ఇంటికొచ్చేసారు.
“కార్లో వెళ్లి కూడా ముద్దలా తడిసిపోయారేంటమ్మా.”
వాచ్‌మెన్‌ ఆశ్చర్యానికి వారిరువురి నవ్వులే సమాధానం.
“ఏంటో… ఎందుకు తడిశారో. ఎందుకు నవ్వుతున్నారో” ముసుగుతన్నాడతడు.
నందూ, మధుర ప్లాట్‌ తాళం తీసి లోపలికెళ్లి తలుపేసుకున్నార

మొగలి పూలూ -ఇందిరా పార్కూ

చాలా రోజుల తర్వాత ఈవేళ సాయంత్రం నేనూ గీత కలిసి ఇందిరా పార్క్ కి వెళ్ళేం.ఓ నాలుగైదేళ్ళ క్రితం రోజూ ఉదయం వాకింగ్ కి వెళ్ళేదాన్ని.అలా వెళ్ళే క్రమం లోనే మొగలి పూలమ్మే ఓ అమ్మాయితో పరిచయమైంది.ఇందిరా పార్క్ లో బోలెడన్ని మొగలి పొదలున్న విషయం చాలా మందికి తెలుసనుకుంటాను.ఆ పిల్లతో సాన్నిహిత్యం పెరిగి సీజన్ లో రోజూ మొగలి పువ్వు కొనేదాన్ని.చాలా సార్లు చల్లటి ఉదయపు వేళ మొగలి సువాసనల్ని మోసుకుంటూ గీత దగ్గరికెళ్ళేదాన్ని.తనకి మొగలి పూలంటే చాలా ఇష్టం.ఆ పూల పిల్ల మీద నేను "మొగలి పూల పిల్ల" అనే కధ కూడా రాసాను.అది నా కధల సంపుటి "ఆమె కల" లొ ఉంది.
ఈ రోజు నేనూ గీత ఆ పార్క్ కి వెళ్ళి చాలా సేపు కూర్చుని బోలెడన్ని కబుర్లు కలబోసుకున్నం.పూలమ్మే అమ్మాయి గుర్తొచ్చింది కాని ఎక్కడా కనబడలేదు.మొగలి పూల మీదకి మనసు మళ్ళింది. పొదల చుట్టూ ప్రదక్షిణ చేసాం కాని ఒక్క పువ్వూ కనబడలేదు.ఎలాగైనా పూలు సంపాదించాలని చిప్స్ అమ్ముకునె అతన్ని అడిగాం మొగలి పూలు దొరుకుతాయా అని.అతను తన బుట్ట మా దగ్గరే పెట్టి ఇప్పుడే వస్తానంటూ వెళ్ళి పూలు కోసే మనిషిని పట్టుకొచ్చాడు.వీళ్ళు కోస్తారని చెప్పి తన బుట్ట తీసుకుని వెళ్ళిపోయాడు.మీరు ఇక్కడే కూర్చోండి మేము పూలు కోసుకొస్తాం అని ఆ పొదల్లో మాయమయ్యారు.ఓ అరగంట తర్వాత గోధుమ రంగు తాచుల్లా మెరుస్తూ సువాసనలు వెదజల్లుతున్న మొగలి పూలతో ప్రత్యక్షమయ్యారు.అప్పటి మా సంతోషాన్ని వెల కట్టలేం కాని వాళ్ళు చెప్పిన వెలకి మా కళ్ళు బైర్లు కమ్మాయి.కేవలం రెండు వందలడిగారు.హమ్మో మరీ అంతా అంటే మీ ఇష్టం మీరు అడిగారనే వెదికి కోసుకొచ్చాం అన్నారు.పువ్వుల్ని వదలాలంపిచడం లేదు.రెండు వందలు చాలా ఎక్కువ.సరే బేరం చేస్తే 100 కిచ్చాడు.
ఆ పువ్వులు మా చేతుల్లోకి వచ్చాక ఆ మత్తు వాసనకి గమ్మత్తుగా చిత్తై పోయాం.
ఆకాశం నిండా కమ్ముకున్న నల్లని మబ్బులు.తుంపర తుంపరగా కురుస్తున్న చిరు జల్లుల్లో నేనూ గీత మొగలిపూల సువాసనల్ని వెదజల్లుకుంటూ కైనటిక్ మీద రయ్ మంటూ దూసుకెళ్ళిపోవడం తో మా ఇందిరా పార్క్ విహార యాత్ర ముగిసింది. మొగలి పూల పిల్ల కనబడలేదు కానీ మొగలి పూలు మాత్రం మా చేతుల్లోకి వచ్చి మా ఇద్దరికి మహదానందం కలిగించాయి.

ATHEISM IS A WAY OF LIFE

When I look back into my past I can not but wonder at the changes that occurred in my life. Where have I started my journey and where have I reached! I did struggle a lot all these years to reach where I am today. In my struggle for existence my parents, friends and, later, my husband, helped me tremendously. I enjoyed the warmth of my friends throughout my life and I still do. The fragrance of friendship was with me at every major turn in my life. I love people and I have immense faith and trust in them. If I need any help of any kind, I look toward my fellow human beings.

I am an atheist. Atheism is a way of life for me. I don’t believe that a supernatural power rules this world. Nature is the prime caretaker of this world. If we protect nature it will protect us.

I said that atheism is a way of life for me. It has been so for the last thirty years. You may ask how I became an atheist and who influenced me. Nobody inspired me. Rahul Sankrutyayan’s “Olga to Ganga” made a tremendous impact on me. This book changed my whole attitude. After that I read a number of other books. Premchand’s “Godan” also inspired me. Before that I used to be very religious and believe in god. I had attended Bhajans and religious meetings. I remember participating in a religious function held in a temple and getting 1st prize for my performance on Gita. We were asked to read some Sanskrit slokas of our choice from Gita and explain their meaning. That too in front of thousands of people. I read some slokas and explained their meaning. Everybody appreciated my effort and I got the 1 st prize. That happened in the 70s and I was just 19 at the time. One reason for my prize-winning Gita performance was probably my training in Sanskrit. I was schooled in the Oriental system and consequently I had studied only Sanskrit from 6th to 10th standards, i.e., Sanskrit and nothing else, no math, no social studies, no science. My Sanskrit education included studying Meghasandesam, Kumarasambhavam, Kadambari, Raghuvamsham, Champu Ramayanam, Mrichakatikam, Amarakosam and other classical texts. This background must have helped me get the 1st prize in the Gita competition.

I should tell you about my family background. I was born in an agricultural family. My grandfather had seven sons and two daughters. My father was the second child. It was a big joint family. After my father married my mother, they remained with the joint family. My mother and the other women used to cook for nearly a hundred members of the joint family every day. The lives of these women, including my mother, were miserable. After the men ate, they would have the leftovers to eat, if at all. Occasionally, they would fill their stomachs with ganji (rice liquid) spiced with onions. In my childhood I noticed all these discriminations towards women in the joint family. At that time I was too young to understand the politics of the family. In our family my grandfather was king. He made all the decisions. My father had no voice. He worked in the fields all day. He didn’t even a have a shirt on his back. All seven of the brothers together had five, six shirts. My grandfather was miserly in the extreme. He expanded his holding to a hundred acres of land, but he would not spend money even on basic necessities. My education would cost money, but whom would I ask for it? My father was a frail man, almost naked with a small piece of cloth to cover his body, sleeping on the ground after a tedious day of work in the fields. How could I fight with that man for my education? I never approached him about my education, but he took the initiative on his own and tried to enroll me in a Christian school near my village. When my father escorted me to the school one day for admission, I declined to join. The Principal of the school told me during the interview that I should not wear “bottu” from that day on. I told him then and there that I would not remove my bottu and I would not join his school. I narrate this incident just to show that I was opinionated and traditional those days.


I joined the Oriental school when I was twelve years old. This school was 4 kms away from my village and I had to walk the 8 kms every day. The name of my village was Sitaramapuram. It was a small village and I loved it. My house was situated in the middle of fruit gardens that included mango, sapota, custard apple, and cashew nut groves. On one side of the village was Godavari and on the other the Bay of Bengal. I loved Godavari and boating on the river under the light of the full moon. I am still attached to my village and enjoy its warmth whenever I visit there.

Until 2005, my mother and I were together. When I migrated to Hyderabad my mother came with me. She was about 80-years old when she left me and this world at midnight on the 14th of May, 2005. I took her loss very naturally. Everybody dies one day. I served my mother wholeheartedly and cared for her myself. Though I had two brothers, one elder to me and the other younger, and two elder sisters, I took pride in taking care of my mother all by myself and making sure she was never wanting or unhappy. In the end, she passed away with ailments common to old age and I took every care to send her away with dignity and without any mental agony. When my mother was in the hospital in a very critical condition, I never prayed anyone to save my mother. I know her condition and the doctors told me that my mother was living her last days. I accepted the reality and I never propitiated any supernatural power for my mother. My mother had lived with dignity and went away with the same dignity. We took her body to our village and burned her remains in a family plot. My mother’s memory will remain with me till I die.

My parents never forced me to get married. They understood my ambitions, aims and desires. I made it clear to them that I wanted to live independently, on my own terms and conditions. I got a job in 1979, a year after my father passed away, and I started my independent life.

In 1980 I attended the International Atheist Conference held in Vijayawada, Andhra Pradesh. A large number of atheists from all over the world came to that conference. It was organized by the renowned atheist from Andhra Pradesh Sri Goparaju Ramachandra Rao (GORA). I participated in all the programs. I walked on fire to prove that there are no miracles and no maya manthras. If you are bold enough you can walk even on fire. My romance also stated there. It was there that I met my life partner. When I was walking fast on hot coals, at the other end of the field a man extended his hand to me to keep me from falling. He praised my courage. We remained there at the atheist conference for four days and became good friends. A year after that, on Teachers’ day, the 5th of September 1981, we registered our marriage and started living together. I did not want to wear a Mangalasutra or other symbols of a married woman. I never wore bangles.

I never lived in the home of my in-laws. Instead, my husband came to live with me. Those days we managed to live in a two-room house rented for Rs 125/ per month. In fact, we lived in that house for several years. At the time my husband was a junior lawyer earning only 500 Rupees a month. I had a government job and we managed quite well. At present I am living in a big bungalow with a beautiful garden. My husband became a Judge of the Andhra Pradesh High court. I resigned from my job to work full time on Bhumika.. Today Bhumika is a well known feminist magazine. I can say proudly that Bhumika is the best known feminist magazine not only in Andhra Pradesh but in all of South India. All these years I dedicated my whole time to Bhumika, leaving little time for anything else, though I do manage to steal a little time now and then to write a short story. But I don’t have any regrets. I fulfilled my ambition to run a serious magazine for women with a feminist point of view.

All these years I struggled for my Identity. I never changed my surname. I never added my husband’s name or his family name to mine. I am a self-made woman. I never prayed or bowed before anybody or any god for this or that. Whatever I achieved, it was entirely through my determination and hard work. That’s all. I never studied science but I developed a scientific way of living. I respect all religions and I developed a secular way of living. I don’t believe in heaven or hell. I believe there is no hell like war. I hate wars. What is there in heaven? Rambha, Urvashi and Menaka? For whom? For men to enjoy? There is nothing for women even in heaven? It is all man made. He created it for himself. We have to serve these men in heaven too? What kind of heaven is it? In India upper caste (Brahmins) men created this god, heaven, hell and so on to suppress dalits and women. Well, that is a different discussion. Ok

I tried to narrate my story and my achievements as an atheist. I never beg anybody for anything. If I have a dream, I try to fulfill it with my own effort. If I fail the whole responsibility lies with me and me only. If I succeed the sweetness of that success also belongs only to me. Yes, I am the creator of my own “destiny”. I will accept failure and success in the same way. I am always prepared to accept whatever happens to me anywhere, anytime. This is my Philosophy. Atheism gave me this courage and strength. That’s all.
.

బడా కార్పోరేట్లను గడ గడ లాడిస్తున్న ‘’ముక్తా జోడియా'’

'’మేము మాకోసం పోరాడ్డం లేదు. మా తరువాత తరం కోసం పోరాడుతున్నాం.

ఈ అడవి మా తాత ముత్తాతలకు చెందింది.

ఇక్కడ మేము ఎలా ప్రశాంతంగా బతికామో మా తరువాత తరం కూడా ఇలాగే బతకాలి.


మా గుండె, మా ఆత్మ ఈ అడవితో ముడిపడి ఉంటాయి. మా జీవనాధారం ఈ అడవి. మమ్మల్ని ఇక్కడినుండి తరలించే హక్కు ఎవ్వరికీ లేదు'’ ఈ మాటలు చాలా స్పష్టంగా, ధృఢంగా ముక్తాజోడియా నోటి నుండి వాచ్చాయి. 58 ఏళ్ల ముక్త పదమూడు సంవత్సరాలుగా ఒరిస్సాలోని రాయగడ జిల్లాలో పెద్ద ఎత్తున ఉద్యమం నడుపుతోంది. గిరిజనుల హక్కుల కోసం ఆమె తలపడుతున్నది ఓ బడా కార్పొరేట్‌ దిగ్గజంతో అన్నది మరచిపోకూడదు. ఈ పోరాటం మొదలై చాలా కాలమే అయింది. ఉత్కళ్‌ అల్యూమినా ఇంటర్నేషనల్‌ లిమిటె కంపెనీ ముక్తకు చెందిన భూమిని లాక్కునే ప్రయత్నం చేసినపుడు మా ‘భిట్లా మట్టి’ (వ సొంతగడ్డ)ని తీసుకునే హక్కు ఎవరికీ లేదంట నినదించి, పెద్ద ఎత్తున గిరిజనులను సమీకరించి పోరాటం ప్రారంభించింది.
ఒరిస్సాలోని కాషీపూర్‌ బ్లాక్‌లో రాయగడ జిల్లాలో శ్రీగుడ దౌడగుడాలో ముక్తాజోడియా జన్మించింది. ఆమె చడ్డానికి సాదాసీదా, బక్కపలచని గిరిజన స్త్రీ లాగా కనబడుతుంది.కానీ ఈరోజు ఆమె ఒక్క పిలుపునిస్తే వందలాది గిరిజనులు ప్రాణాలర్పించడానికి సిద్ధపడుతున్నారు. నోరులేని ఆ ప్రాంతపు అమాయక గిరిజనుల కోసం గొంతు విప్పి పోరాడుతున్న ధీరవనిత ముక్త. పోరాట పటిమ కల్గిన ముక్తా జోడియాను 2007 సంవత్సరానికిగాను ఎంతో ప్రతిష్టాత్మకమైన ‘’చింగారి అవార్డు'’ వరించింది. గత సంవత్సరం డిసెంబరు 5న భోపాల్‌లో ఆమెకు ఈ అవార్డును ప్రదానం చేశారు. ఈ అవార్డు భోపాల్‌ గ్యాస్‌ దుర్ఘటనలో ప్రాణాలు కోల్పోయిన వారి పేరు మీద ‘చింగారిట్రస్ట్‌’ వారు నెలకొల్పి కార్పొరేట్‌ నేరాలకు వ్యతిరేకంగా పోరాడే మహిళలకు ప్రదానం చేస్తున్నారు.
అడవులను, అందమైన ప్రకృతిని, అటవీ సంపదను నాశనం చేస్తున్న కార్పోరేట్‌ హౌస్‌ల మీద ముక్త యుద్ధం ప్రకటించింది. ‘’ప్రకృతి క సంపద్‌ సురక్ష పరిషద్‌'’ అనే సంస్థను స్థాపించి, గిరిజనులను సమీకరించి, హిండాల్కో కంపెనీ వారి ఉత్కళ అల్యూమినా ఇంటర్‌నేషనల్‌ లిమిడెట్‌ మీద రాజీలేని పోరాటం సాగిస్తోంది. డిసెంబరు 16, 2000 సంవత్సరంలో ఉద్యమం చేస్తున్న గిరిజనుల మీద పోలీసులు పాశవికంగా కాల్పులు జరిపారు. ఈ కాల్పుల్లో చాలామంది చనిపోవడం, గాయపడడం జరిగింది. గాయపడిన వారిని కనీసం ఆసుపత్రికి తరలించకపోగా, వారిని తీసుకెళ్ళడానికి వచ్చిన ముక్త జోడియా, మరికొందరిని చంపేస్తామని పోలీసులు బెదిరించారు. అయినా అదరక బెదరక ముక్త గాయపడిన వారిని వెసుకెళ్లి ఆసుపత్రిలో చేర్పించగలిగింది. ఆ సంఘటనను గుర్తు చేసుకుంట ఆమె మిత్రురాలు శ్రీమలి ‘’పోలీసు కాల్పులు జరపగానే అందర చెల్లాచెదురైపోయారు. గాయపడినవాళ్లు రక్తాలు కారుతూ పడి ఉన్నారు. పోలీసులు దగ్గరకు రావద్దని, వస్తే కాల్చేస్తామని బెదిరిస్తున్నా ముక్త ముందుకెళ్లి గాయపడిన వాళ్లని ఆసుపత్రికి చేర్చింది. అందులో నా కొడుకు కూడా ఉన్నాడు. ఈ రోజు నా కొడుకు బతికున్నాడంటే అది ముక్త చలవే'’ అంటుంది కళ్లనీళ్లతో. ముక్తాజోడియా రాయగఢ జిల్లా అంతా ప్రాచుర్యం పొందింది. ఆమెనిపుడు అందర ‘ముక్తా మా’ అని పిలుస్తున్నారు. ఆమెతోపాటు ఉద్యమంలో ఉన్న మనోహర్‌ మాటల్లో ‘’ముక్తామా పారిశ్రామికీకరణకు
యతిరేకంగా పదమూడు సంవత్సరాలుగా పోరాడుతోంది. గిరిజనుల బతుకుల్ని ఫణంగా పెట్టి పెద్ధ పెద్ద కంపెనీలు అడవుల్ని నాశనం చేస్తున్నాయి. వాళ్లు చేపడుతున్న వివిధ ప్రాజెక్టుల వల్ల పర్యావరణ సమతౌల్యం దెబ్బతింటోంది. వందలాది గిరిజనులు తమ సొంత భూములు కోల్పోయి నిర్వాసితులవుతున్నారు. ముక్తావను పోలీసులు చంపేస్తామని బెదిరించినా ఆమె ధైర్యంగా ముందుకెళుతోంది. ఆమె మాకు కొండంత ధైర్యం'’అంటాడు.
ముక్త ఎంతో దు:ఖంతో తన అనుభవాలు బెబుతుంది. ‘ఇంద్రాబతి’ లాంటి మెగాడామ్‌లు కట్టినపుడు తన తల్లిదండ్రులు, మిగిలిన ప్రజల పాట్లు ఆమె చిన్నతనంలోనే చూసింది. తమ జీవనాధారమైన భూమిని కోల్పోయి తల్లిదండ్రులతోపాటు ఆమె నిద్రలేని రాత్రులు గడిపింది. ‘’వాళ్ల కళ్లలోని వేదన, వారి గాయపడిన మనస్సులు నన్నెంతో కలవరానికి, దు:ఖానికి గురిచేసేవి. ఆ బాధే నన్ను కార్పోరేట్‌ క్రౌర్యానికి, నేరాలకు వ్యతిరేకంగా పోరాడేలా పురికొల్పింది. రాష్ట్రప్రభుత్వం కూడా ఈ సంస్థలతో చేతులు కలపడం నన్ను మరింత ధైర్యంగా పోరాడేలా చేసింది.'’ అంటుంది ముక్త.
నిరంతరం చుట్టు పక్కల గ్రామాల్లో కాలినడకన తిరుగుతూ గిరిజనులను ఐకమత్యంగా ఉండేట్టుగా ప్రేరేపిస్తుంది. రాబోయే కొత్త కొత్త ప్రాజెక్టుల వల్ల తమకు ఎదురయ్యే నష్టాల గురించి, బాక్సైట్‌ తవ్వకాల వల్ల తమకు జరిగే నష్టం గురించి వారికి వివరిస్తూ తిరుగుతుంటుంది ముక్త. శారీరకంగా బలహీనంగా ఉండే ముక్త మానసికంగా అత్యంత బలవంతురాలు, సాహసికురాలు. ‘’స్వార్ధపరులైన కార్పోరేట్‌ కంపెనీవాళ్లు మమ్మల్ని విడదీయడానికి శతవిధాలా ప్రయత్నిస్తున్నారు. ప్రలోభాలు పెడుతున్నారు. అయినప్పటికీ మేము ఐక్యంగా పోరాడుతాం. మా భూముల్ని మేం వదులుకోం. మేం చావనైనా చస్తాంగానీ మా సొంతగడ్డను ఎట్టి పరిస్థితుల్లోనూ వదులుకోం'’ అంటుంది ముక్తామా.

ధీరగాంభీర్యాల వెనుక....

ఇటీవల ఓ జాతీయస్థాయి ఆంగ్లపత్రిక ఆసక్తికరమైన ఒక వార్తను ప్రచురించింది.'లెటజ్ టాక్మెన్ ' అనే ప్రోగ్రాం కింద ఢిల్లీలో కొన్ని డాక్యుమెంటరీ సినిమాలను ప్రదర్సిన్చారు.ఈ డాక్యుమెంటరీలన్నీ మగవారికి సంబందించిన ప్రవర్తన,వాళ్ళల్లో ఉండే అపసవ్య నమ్మకాలు, పురుషత్వం గురించిన భ్రమలు వీటన్నింటి గురించి చర్చించాయి."ఇప్పటి వరకు పురుష ఉద్యమం మొదలవ్వకపోవటం నిజంగా విషాదం.ఇప్పటికైనా మగవాళ్ళు కళ్ళు తెరిచి తమ గురించి తాము తెలుసుకోవాలి.అనుభవాలు పంచుకోవాలి.అంతేకాకుండా ఫెమినిష్ట్ తరహాలో ఒక పురుష ఉధ్యమం మొదలవ్వాల్సి ఉంది.తమను తాము ఆవిష్కరించుకోవటానికి సరిపడిన భాష,ఒక వేధికల అవసరం ఇపుడెంతో ఉంది" అంటారు సినీనిర్మాత రాహుల్ రాయ్.
"నాకు అంతా తెలుసు,అన్నీ తెలుసు" అనే అహంకారపు ధోరణి వల్ల మగవాళ్ళు చాలా కోల్పోతుంటారు.ఏమీ తెలియకపోయినా తెలిసినట్లు గప్పాలు కొట్టడం,తెలియదని చెప్పడానికి బిడియపడడంవల్ల జీవిథంలో చాలా పోగొట్టుకుంటారు.
ఆడవాళ్ళకి సంబందించిన సమస్తం తమకు తెలుసునని భ్రమపడడమే కాకుండా, ఆడవాళ్ళకి ఏమీ తెలియదు,తమద్వారానే వాళ్ళు ప్రపంచాన్ని చూస్తారు అని కూడా అనుకుంటారు.పురుషాహంకారపు పొరలు కళ్ళకు కమ్మడం వల్ల నిజాల్ని చూడడానికి ఇష్టపడరు.తమకు ఏం కావాలి అనే దానికన్నా తమ నమ్మకాలు నడిపించిన దారిలో కళ్ళు మూసుకుని వెళ్ళిపోతుంటారు. ఏమీ తెలియని విషయాల గురించి కూడా "ఎలాగోలా మానేజ్ చేయగలను" "నాకు తెలియని విషయాలు ఎమున్నాయి" అని బుకాయించేస్తారు.అయితే ఈ "లెటజ్ టక్ మెన్" ప్రొగ్రంకి వచ్చిన మగవాళ్ళెందరో తమ మనసుల్లోని సందేహాలను ,అనుమానాలను ఎలంటి దాపరికమూ లేకుండా బయట పెట్టుకోవడమో కాక తమకు చాలా విషయాలు తెలియవని ఒప్పుకున్నారు.
"సర్ జి!నా కల్లల్లో ఎప్పుడూ ఆడపిల్లలెందుకు వస్తారు?నేను బస్ స్టాప్లోనో, రోడ్డుపైనో చూసిన అమ్మాయిలంతా నా కలల్లోకెందుకొస్తారు" అయోమయంగా అడిగే రాం దెవ్."ధూల్ కా ఫూల్" సినిమాలో రాజేంద్రకుమార్,మాలసిణాతో ఒక్కసారే సెక్సులో పాల్గొంటారు.వెంటనే పాప పుడుతుంది.ఒక్కసారికే పిల్లలు పుడతారా నిజంగా" ఆశ్చర్యంతో తలమునకలయ్యే సంజు.
నాకు పెళ్ళి కుదిరింది.మెదటి రాత్రి గురించి నాకొంతో టెన్షన్ గా ఉంటుంది.నాకెన్నో అనుమానాలు ఉన్నాయి కాని అడిగితే ఏమనుకుంటారోనని భయం.మగపుట్టుకపుట్టాక ఆమాత్రం తెలియదా అని వెక్కిరిస్తారని బెదురు" అంటూ బెదురు బెదురుగా ప్రశ్నించే బంటీలాల్.
"నాకు ఫుట్ బాల్ ఆడటం కన్నా పువ్వుల తోటల్ని పెంచటం ఇష్టం . పువ్వులు సున్నితమైనవి.మగవాడు కఠినమై పనులే చెయ్యాలి అంటూ నా మీద చాల ఒత్తిడి చేస్తారు " అనే నేపాలీ యువకుడు.
ఈ అభిప్రాయాలన్నీ చదివినపుడు చాలా ఆశ్చర్యం వేసింది.జీవితం పట్ల,స్త్రీల పట్ల వీళ్ళ అభిప్రాయాలు,నమ్మకాలు ఎంత అజ్ఞానంతో కూడుకుని ఉన్నాయో చదివినపుడు వెన్నుమీద ఏదో జరజరా పాకిన అనుభూతి కలుగుతుంది."అన్నీ తెలుసనే" అహంకారపు ధోరణి వెనక ఎంత అజ్ఞానం దాగివుందో,ఎన్ని సందేహాలు ఉన్నాయో అర్థమౌతుంది.మగవాడంటే కఠినంగా,ధీరంగా,గంభీరంగా ఉండాలనే ప్రచారాన్ని నమ్మి ఎంత మంది తమలోని సున్నిత్వాన్ని,సౌకుమార్యపు భావాల్ని మట్టిపాలు చేసుకుంటున్నారో ఈ బంగ్లాదేశ్ యువకుడి మాటల్లో వినాల్సిందే! "నాకు బొమ్మలేసుకోవటం ఇష్టం.రాత్రింబవళ్ళు బొమ్మలేయడంతో గడుపుతానని మా అమ్మానాన్నలకి కోపం.మగ పుట్టుక పుట్టాక మగాడిలాగా ఏదైనా గట్టిపని చెయ్యలిగాని బొమ్మలేసుకుంటూ కూచోడం ఏమిటి అంటూ తిడతారు" కళ్ళనీళ్ళపర్యంతమౌతూ చెప్పాడు.
ఈ కార్యక్రమానికి హాజరైన వాళ్ళంతా పాఠశాల స్థాయినించి సెక్స్ ఎడ్యుకేషన్ ను ప్రవేశపెట్టలని గట్టిగా కోరారు.ఢిల్లిలోని జహంగీర్ పురి కుర్రాళ్ళు,"మాకు సెక్స్ గురించి ఏమీ తెలియదు,తెలిసినట్టు షో చెప్పడం తప్ప.ఆడవాళ్ళ పట్ల మాలో ఎన్నో 'మిత్ 'లు ఉన్నాయి.ఏది నిజమో,ఏది అబద్దమో మాకు తెలియదు.మాకు ఎవరూ ఏదీ చెప్పరు.సినిమాలు చూసి చాలా విషయాలు నెర్చుకోవలసి వస్తోంది.మగవాడంటే మొరటుగా,అహంకారంతో ఉండాలని మేం మా పెద్దల్నించి,సినిమాల నుంచి నేర్చుకుంటున్నాం.సున్నితంగా ఉంటే 'ఆడంగి వెధవా' అని వెక్కిరిస్తారని చాలా భయం.నిజాయితీగా తమ మనసుల్లోని అభిప్రాయాలు చెప్పుకొచ్చారు.
ఓ ప్రముఖ పత్రిక ప్రచురించిన ఈ వార్తా కథనం నాలో ఎన్నో ప్రశ్నల్ని లేవనెత్తింది.రాహుల్ రాయ్ పేర్కున్నట్లు ఒక 'పురుష ఉద్యమం' ఆవశ్యకతని,పురుషులు తమ సందేహాలను,తమ భయాలను,తమ అనుభవాలను వ్యక్తం చేసుకోడానికి ఒక వేదికని ఏర్పాటు చేసుకోవాల్సిన అవసరాన్ని నొక్కి చెప్పినట్లయింది.సమాజం తమకి ఉదారంగా ప్రసాదించిన 'పురుషాహంకారపు 'చీకటి తెరల్ని చీల్చుకుని నిజాయితీగా,నిర్భయంగా బయటకు రావాల్సిన సమయం ఆసన్నమైందని అర్థం చేసుకోవాలి.ఏమీ తెలియని చోట కూడా 'అన్నీ తెలుసనే' అతిశయం ఎంత నష్టాన్ని కల్గిస్తుందో అంచనా వేసుకొగలగాలి.తమ అహంకారాలవల్ల,అణిచివేతలవల్ల,అత్యాచరాలవల్ల సమాజంలో తమతో బాటే బతుకుతున్న సగం జనాభా ఎన్ని కష్టాలుపడుతుందో,ఎంత హింసని భరిస్తుందో అర్థం చేసుకోగలిగితేనే వారికీ విముక్తి.
ధీర,గాంభీర్యాహంకారాల వెనుక దాగి ఉన్న తమ అసలు స్వరూపాన్ని గుర్తించగలిగితేనే అందరికీ మంచిది.తమకుతెలియని ప్రపంచం గురించి ('అంతానాకు తెలుసూ అనే అహం వదిలి) తెలుసుకోవడానికి ప్రయత్నిస్తే మరీ మంచిది.

పులి మీద పుట్ర

"మాటి" మ్యూజిక్ ఆల్బం మీలో చాలా మంది చూసి ఉంటారు.శుభా ముద్గల్ పాడిన ఈ
ఆల్బం లొ "నువ్వెలాంటి మగాడివి?కండోం వాడకుండా నీ భార్యని ప్రమాదంలోకి
తోసేలాంటి మగాడివా ?" అంటూ సూటిగా ప్రశ్నిస్తుంది. ఇటీవల ఓ దినపత్రిక
ప్రచురించిన దయనీయమైన ఓ కధనం చదివాక నన్ను ఈ పాట మల్లీ
వెంటాడింది.హెచైవి/ఏఇడ్స్ సోకిన ఓ స్త్ర్రీని ఎలా ఊరి బయటకు తోసేసారో
వర్ణించే ఆ కధనం లో ఆ స్త్రీ దిక్కులేకుండా ఊరవతల పడి ఉన్న ద్రుశ్యం
మనసుని పిండేస్తుంది.ఆమెకు హెచైవి అంటించింది ఆమె భర్తే అయినా సీన్ లో కి
భర్త రాడు. అందుకే పై పాటలోని ప్రశ్న మన ముందుకొస్తుంది."నువ్వెలాంటి
మగాడివి?"
మన దేశం లో హెచైవి బారిన పడుతున్న స్త్రీల శాతం క్రమంగా
పెరుగుతోంది.అయితే ఈ స్త్రీలంతా సెక్ష్ వర్కర్లు,వ్యభిచార వ్రుత్తిలో
ఉన్నవాళ్ళు అనుకుంటే పొరపాటే.వివాహ జీవితంలో ఉన్న స్త్రీలు తమ భర్తల
ద్వారా ఈ ఇంఫెక్షన్ కి గురవుతున్నట్టు ఇటీవల అధయనాలు
నిరూపిస్తున్నాయి.వీరి భర్తల ప్రమాదకర లైంగిక సంబంధాలు వీరి జీవితాలను
చిన్నాభిన్నం చేస్తున్నాయి.పురుషులు వివాహం బయట విచ్చలవిడిగా సంబంధాలను
కొనసాగిస్తూ ,ఎలాంటి జాగ్రత్తలూ తీసుకోకుండా భార్యతో కూడా
వ్యవహరిస్తుండడం వల్ల చాలా మంది స్త్రీలు ఈ వ్యాధి బారిన
పడుతున్నారు.వీళ్ళకి హెచైవి పట్ల కనీస అవగాహన లెకపోవడం,తమ భర్తల్ని కండోం
వాడమని అడిగేంత చైతన్యం లేకపోవడం,అలా అడగటానికి అనువుకాని
పరిస్తితులు,పురుషాధిపత్యం,కట్టుబాట్లు, ఆచారాలు.

ఇంతకాలం హెచైవి అనెది కొన్ని వర్గాలవారి ద్వారానే వ్యాపిస్తుందని
భావించడం జరిగింది.ట్రక్ డ్రైవర్లు,,వ్యభిచార వ్రుత్తిలో ఉన్న
స్త్రీలు,హోమోసెక్ష్సువల్స్,,మాదక ద్రవ్యాలు వాడేవాళ్ళను నరాల్లోకి
గుచ్చుకుకేవాళ్ళు- వీళ్ళ ద్వారానే ఇది వ్యాపిస్తుందని భావించడం వల్ల
ఏఇడ్శ్ ప్రచారాం మొత్తం వీళ్ళనే కెంద్రీకరిస్తూ సాగింది.హెచైవ్ ప్రమాదం
కేవలం సెక్ష్ వర్కర్లకే అనే భ్రమ ఈ రోజున పటాపంచలైంది.దీనికి బలం
చేకూర్చే ఒక సెక్ష్ వర్కర్ అనుభవం చూడండి.మీ మంచి ఆడవాళ్ళంతా మేమే హెచైవి
ని వ్యాప్తి చేస్తున్నామని మమ్మల్ని నిందిస్తారు. నిజానికి మేము దీన్ని
వ్యాప్తి చేయడం లేదు.మా దగ్గరికి వచ్చిన వాళ్ళందరికి కండోం వాడమని
చెబుతాం.హెచైవి గురించి చెబుతాం.ఇలా చెప్పిందుకు మేము తిట్లూ,తన్నులూ
తిన్న సందర్భాలూ ఉన్నయ్.మా అదాయాన్ని కూడా చాలా సార్లు
పోగొట్టుకుంటాం.అయినా సరే మేము చెప్పల్సింది చెపుతాం.మా జాగ్రత్తలో
మేముంటాం".
ఇలా తగిన జాగ్రత్తలు తీసుకునే వెసులుబాటు వివాహబంధంలో ఉన్న స్ర్తీలకు
ఉందా అనేది మనం వేసుకోవాల్సిన ప్రశ్న."లేదు"అనే సమాధానం
వస్తుంది.ఎందుకంటే పిత్రుస్వామ్య సాజంలో,ఆర్ధికంగా పురుషుడిపై ఆధారపడిన
సంబంధాల్లో భర్తను కండోం వాడమని అడీగే చొరవ స్త్రీలకుండడం కష్టమే.అంతే
కాదు గ్రామీణ ప్రాంతాల్లో చిన్న వయస్సులోనే పెళ్ళిళ్ళు అయిపోతాయి.వీళ్ళే
ప్రస్తుతం ప్రమాదాల అంచుల్లో వున్నారు. వీళ్ళ భర్తల లెక్కలేనన్ని లైంగిక
సంబంధాల వల్ల వీళ్ళు హెచైవి బారిన పడే ప్రమాదంలో ఉన్నారు.దీని వల్లనే
భవిష్యత్తులో ఎక్కువ శాతం స్త్రీలు హెచైవి కి గురయ్యే అవకాశలున్నాయని
ఇటీవలి అధ్యయనాలు చెబుతున్నాయి.
సెక్ష్ అనే పదాన్ని ఉచ్చరించడడమే పెద్ద తప్పుగా భావించే మన సమాజం లో
హెచైవి గురించిన అవగాహన ఎంతమంది స్ర్తీల కుంటుందనేది తేలికగానే
ఊహించవచ్చు.నేషనల్ ఫ్యామిలి హెల్త్ సర్వే ప్రకారం కేవలం 5% మంది
స్త్రీలకే హెచైవి ని ఎలా నియంత్రించవచ్చో అవగాహన ఉంది.విచిత్రమైన
విషయమేమిటంటే భారతీయ స్ర్తీలు వివాహం ద్వారానే హెచైవి కి గురయ్యే
ప్రమాదం లో ఉండడం.
సామాజకంగా, ఆర్ధికంగా,రాజకీయంగా వెనుకబడి వున్న భారతీయ స్ర్తీలు హెచైవి
పట్ల అవగాహనని పొందలేకపోవడం,ఒకవేళ అవగాహన పొందినా నియంత్రణా పద్ధతులు
అందుబాటు లో లేకపోవడం,సురక్షిత శ్రుంగారం కోసం డిమాండ్ చెయ్యలేకపోవడం
అనేవి వారిని ఈ వ్యాధి వేపు తోసేస్తున్నయి.
మన ఇళ్ళళ్ళో కుటుంబ హింస కూడా తక్కువ స్థాయి ఏమీ లేదు.హింసాయుతమైన
సంభంధాల్లో స్ర్తీలు సురక్షిత స్రుంగారాన్ని ఆశించడం ఎండమావుల్లో నీళ్ళను
వెతుక్కోవడమే.ఇది కూడా వారిని హెచైవి వేపు నడిపిస్తోంది.పులి మీద
పుట్రలాగా ఉన్న హింసలకి తోడు ఈ కొత్త హింస కూడా తోడవుతోంది.తన తప్పు
లేకపోయినా ఈ స్ర్తీలు ఊరి బయటకి దిక్కులేని వాళ్ళుగా విసిరి
వేయబడుతున్నారు.దుర్భరమైన ఒంటరి జీవితాల్లోకి నెట్టేయబడుతున్నారు.
స్మితా జెయిన్ అనే ఆమె రాసిన ఒక వ్యాసం లో ని ఒక పేరాని చూడండి. "
ఉహ అనే 26 సంవత్సరాల వివాహిత భర్త ద్వారా హెచైవి పాజిటివ్ గా మారింది.
ఆమే ఇలా అంటుంది.ఏఇడ్స్ గురించి స్త్రీలు ఇంకా చాలా తెలుసుకోవాలి.దాని
చుట్టూ ఉన్న భ్రమల్ని బద్దలుకొట్టాలి.నాకు తెలుసు నేను ఎప్పటికి తిరిగి
పెళ్ళిచేసుకోను.నాకున్న రోగాన్ని వేరే వాళ్ళకి అంటించలేను.మగవాళ్ళు
తప్పనిసరిగా ఇలా ఆలోచించడం మొదలు పెట్టాలి.లేకపోతే ఎంతో మంది అమాయక
స్త్రీలు నాలాగా బలైపోతారు."అంటుంది.
మగవాళ్ళని నిందించడం నా ఉద్దేశ్యం కాదు.కానీ వారి ప్రమాదకర జీవన
విధానాలు,విచ్చలవిడి సంబంధాలు స్త్రీలు,పిల్లల జీవితాలను ఎలా నాశనం
చేస్తున్నాయో అర్ధం చేసుకు తీరాలి.వాదన కోసం టిట్ ఫర్ టాట్ సమాధానాల
కోసం వెదకడం కాక స్ర్తీల పట్ల, సమాజం పట్ల తమ ద్రుక్పధాలను మార్చుకోవడం
పై మనసు పెట్టాల్సిన బాద్య్హత తమ మీదే ఉందని కూడా అర్ధం చేసుకోవాలి.ఊరి
బయటకి విసిరేయబడుతున్న స్త్రీల మ్రుత్యు ఘోష కి బాధ్యులు మీరేనని
మర్చిపోకండి.

అరుషి హత్య-అమానవీయ కోణాలు

మే నెల 17 వ తేదీన నేను మొదటి సారి అరుషి అనే పధ్నాలుగు
సంవత్సరాల అమ్మాయి హత్య గురించి ఢిల్లి లో ఉన్నపుడు చదివాను.నేషనల్
మీడియా అవార్డ్ తీసుకోవడాని కి డిల్లీ వెల్లడం వల్ల 17 న ఉదయమే ఆ వార్త
చదివి, అరుషి అమాయకమైన ముఖం చూసి చాలా బాధ పడ్డాను. ఆ రోజ వచ్చిన వార్తలో
ఆఇంటి లో పనిచేస్తున్న హేమరాజ్ అనే పనివాడు అరుషి హత్యకు పాల్పడి పరార్
అయ్యాడని పోలీసులు చెప్పారు. ఈ వార్త చాలా మందిని భయ కంపితులుని
చేసింది.ఇళ్ళల్లో పని చేసే వాళ్ళే పిల్లల్ల్ని చంపేస్తే ఎల అంటూ
నివ్వెరపోయారు.అయితే పోలీసులు ఇంటి టెర్రేస్ మీద పడున్న హేమరాజ్ శవాన్ని
కనుక్కోకుండా హేమరాజ్ ఇంట్లో కనబడ లేదు కాబట్టి అతనే ఆ హత్య చేసి ఉంటాడని
నిర్ధారణకి వచ్చేసి మొదటి స్టేట్మెంట్ ఇచ్చేసారు.
ఇంక అక్కడి నుండి ఈ కేసు ఎన్ని వంకరలు తిరగాలో అన్ని వంకర్లు
తిప్పారు పోలీసులు.ఆ తర్వాత రంగ ప్రవేశం చేసిన మీడియా ముఖ్యంగా
ఎలక్ట్రానిక్ మీడియా అరుషి పట్ల వ్యవహరించిన తీరు అత్యంత
జుగుప్సాకరం.అన్యాయంగా హత్యకు గురై అర్ధాంతరంగా ప్రాణాలు కోల్పోయీన ఆ
పిల్ల కారెక్టర్ కు ఎన్ని తూట్లు పోడవాలో అన్ని పొడవడం మొదలు
పెట్టారు.హేమరాజ్ చంపాడని ప్రకటించిన పోలీసులు కాదు కాదు హేమరాజ్
ని,అరుషిని ఆమె తండ్రి రాజేష్ తల్వార్ చంపాడని శెలవిచ్చారు.ఒక సారి
రాజేష్ వివాహేతర సంబంధం కారణమని,ఇంకోసారి హేమరాజ్ ని, అరుషిని దగ్గరగా
చూడడం వల్ల కోపంతో రాజేష్ ఆ ఇద్దరిని చంపేసాడని ఒక ప్రకటన చేసారు.ప్రతుతం
రాజేష్ కాంపౌండర్ మీద పడ్డారు .పధ్నాలుగేళ్ళ అరుషి తండ్రి లాగానే మంచిది
కాదని ఉత్తర్ ప్రదేష్ డిజిపి
బాధ్యతా రహితమైన ప్రకటన ఇచ్చాడు.
అరుషి కేస్ మొత్తం ఒక సారి అవలోకిస్తే మన దేశం లో పోలీసులు,మీడియా ఎంత
అమానవీయంగా ప్రవర్తిస్తున్నాయో అర్ధమౌతుంది.ఓ పసి పిల్ల హత్య కు
సంబంధించిన వార్తను సెన్సేషనల్ చెయ్యడంలో తప్ప సున్నితంగా
వ్యవహరించాలన్న ఆలోచన లేకపోవడం ఎంతో విచారకరం. పోటీలు పడి టాక్ షోలు
నిర్వహించిన టీవీ చానళ్ళు అరుషి హత్య పట్ల పోలీసుల వ్యవహరిచిన తీరును
ఎండగట్ట కుండా తమవంతు
అగ్నికి ఆజ్యం పోసి తమ ఫక్తు వ్యాపార ధోరణిని నిస్సిగ్గుగా
ప్రకటించుకున్నయి.తమకు డబ్బు ఏవ తప్ప హ్రుదయాలుండవని నిరూపిస్తూ ఏక్తా
కపూర్ అరుషి దారుణ హత్యని సీరియలైస్ చేసి తన భయంకరమైన సీరిఎల్స్ పక్కన
దీనిని కూడా చేర్చింది.ఈ విషయంలో అరుషి తల్లి రోదన అరణ్య రోదనే అయ్యింది.
తన బిడ్డ మీద అలాంటి సీరిఎల్ తీయొద్దని ఆమె మొత్తుకున్నా వివే నాధుడే
కరువయ్యాడు.
అరుషి దారుణ హత్య చుట్టూ అల్లుకుంటున్న అమానవీయ ధోరణులు చూస్తుంటే గుండె
కరిగి నీరౌతోంది.సున్నితంగా ,జెండర్ అవగాహనతో వ్యవహరించాల్సిన ఇలాంటి
అంశాల పట్ల మెయిన్ స్ట్రీం మీడియా, పోలీసులు మొరటుగా, ఎలాంటి మానవత్వం
లేకుండా వ్యవహరిచడం అత్యంత శొచనీయం. అరుషి తల్లి గుండె కోత గురించి,
హేమరాజ్ కుటుంబ పరిస్తితి గురించి ఎవ్వరూ ఆలోచించినట్టు కనబడదు. నిజానికి
ఈ కేసు లో మీడియా ఎంతో బాధ్యతాయుతంగా ప్రవర్తించి పోలీసుల
విచ్చలవిడి,నిర్లక్ష్య ప్రకటనలను ఎండగట్టి ఉండవలసింది.
అరుషి కి వ్యతిరేకంగా కాక ఆ అమ్మాయి పక్షాన నిలబడి నిజానిజాలను వెలికి
తీసి ఉండవలసింది.పోలీసుల బాధ్యతా రాహిత్యాన్ని ఉతికి ఆరేసి ఉండవలసింది.
కానీ అలా జరగక పోగా మీడియా వైఖరి పోలీసులకేమీ తీసిపోలేదని నిరూపితమవ్వడమే
అత్యంత విషాదకరం.